หนี…ตาย

วัฒนะ วรรณ

คุณเคยคิดจะฆ่าตัวตายไหม! ผมเคย และถ้าคุณไม่เคย ผมจะเล่าให้คุณฟัง เมื่อคุณเริ่มคิดที่จะฆ่าตัวตาย คุณจะได้สัมผัสกับความรู้สึกที่วิเศษที่สุดนับตั้งแต่คุณเริ่มมีชีวิตอยู่บนโลกใบนี้ มันเหมือนกับการยกก้อนหินที่ใหญ่และหนักมาก ออกจากหัวของคุณ คุณจะเริ่มรู้สึกถึงความสบาย โลกทั้งใบกำลังจะหยุดนิ่ง ทุกสิ่งรอบตัวกำลังจะหยุดเคลื่อนไหว ไม่ต้องคิดถึงอะไร อดีต ปัจจุบันหรืออนาคต ไม่ต้องกังวลถึงความหิว ความอบอุ่น ความรัก การเรียนที่น่าเบื่อ การทำงานที่ทำให้มนุษย์เป็นเครื่องจักร คุณจะว่างเปล่า ล่องลอย ไร้ตัวตน หลุดพ้น และคุณกำลังจะหนี….ใช่ ! คุณเข้าใจไม่ผิด คุณกำลังจะหนี

หลายคนที่คุณเคยเดินผ่านตามท้องถนน ห้างสรรพสินค้า โรงเรียน มหาวิทยาลัย หลายคนที่คุณรู้จัก เคยรู้จัก พูดคุยกัน สนิทกัน รักกัน หรือว่าคนที่นั่งอยู่ข้างๆคุณตอนนี้ ลองถามเขาดูซิ

ผมเชื่อว่าอย่างน้อยหนึ่งครั้งในชีวิตของหลายๆคน เคยคิดที่จะหนี รวมทั้งผมด้วย แล้วทำไมมนุษย์หลายคนบนโลกใบนี้ถึงคิดจะหนี ทั้งๆที่มีคำบอกเล่ามากมายเกี่ยวกับความรื่นรมย์ ความสวยงามและความน่าอยู่ของโลกใบนี้ โลกที่พวกเราอาศัยอยู่แต่ไม่สามารถออกแบบมันได้ ซึ่งมันควรจะเป็นหน้าที่ของเรา

อย่างนั้นเราก็ถูกหลอกใช่ไหม ถึงความสวยงามของโลกใบนี้ เพราะหลายคนคิดที่จะหนีจากโลกใบนี้ ผมก็ตอบไม่ได้

บางครั้งผมก็รู้สึกดีกับโลกใบนี้ถ้าผมได้ทำในสิ่งที่อยากทำโดยมันไม่ไปสร้างความเดือดร้อนให้กับใคร แต่ในหลายครั้งผมก็รู้สึกเซ็งกับโลกเน่าๆใบนี้ โลกที่เราต้องอยู่ในความควบคุมของคนบางกลุ่มตลอดเวลา และก็หลอกลวงเราว่าถ้าเราเชื่องโลกนี้ก็จะน่าอยู่ แต่ถ้าคุณเปิดทีวี หรือเดินออกมาจากบ้าน คุณเจออะไร ขอทาน เด็กเร่ร่อน คนคุ้นขยะ ความหิว คนไร้บ้าน ความอบอุ่น อาชญากรรม สงคราม เลือด ความไม่ปลอดภัย รวมถึงการเรียนในสิ่งที่ไม่ชอบ เพื่อจะจบออกไปทำงานที่น่าเบื่อ และก็มีปีศาจคอยกระซิที่ข้างหูคุณอยู่ตลอดเวลาว่า “ เจ้ามนุษย์ที่โง่เขลาพวกเจ้าจะต้องทำงานที่น่าเบื่อให้หนักขึ้นกว่าเดิม และพวกชนชั้นนายทุนอย่างพวกข้าจะทำให้โลกใบนี้น่าอยู่ “

ใช่…โลกที่น่าจะสวยงามใบนี้เต็มไปด้วยขยะมากมาย ขยะที่พวกเราไม่เคยสร้าง พวกเราสร้างอาหาร ที่อยู่ ยารักษาโรค ศิลปะ ซึ่งเป็นสิ่งที่ทำให้โลกใบนี้สวยงามและก็น่าอยู่ แต่พวกเรากับไม่เคยได้เสพมันเสพสิ่งที่พวกเราสร้าง เพราะพวกปีศาจจะขโมยมันไปและทิ้งขยะไว้ให้กับพวกเรา

คุณคงพอที่จะเข้าใจบ้างแล้วซินะ ว่าทำไมถึงมีมนุษย์หลายคนที่คิดจะหนีจากโลกใบนี้ หลายคนหนีได้สำเร็จ แต่อีกหลายคนก็หยุดก้าวสุดท้ายของการหนีไว้แค่เพียงความคิด และพยายามเดินฝ่ากองขยะออกไปซึ่งไม่รู้ว่าปลายทางของมันอยู่ ณ ที่แห่งใด แต่ก็เดินต่อไป…ต่อไป จากรุ่นสู่รุ่น จากอดีตสู่ปัจจุบัน และจากปัจจุบันสู่อนาคต หรือว่าถึงเวลาแล้วที่พวกเราจะต้องหยุดเดิน และมาจับมือกันช่วยกันกวาดขยะเพื่อโลกใบใหม่ ที่สวยงามกว่าโลกใบนี้

ไม่ว่าวันพรุ่งนี้จะเป็นอย่างไร จงสู้ต่อไปด้วยใจมุ่งมั่น
จับมือไว้แล้วก้าวเดินไป สู่จุดหมายด้วยใจของเรา
ร่วมฝ่าฟัน…เดินไป เพื่อโลกใหม่ที่งดงาม